ثریا پرلیکا فعال حقوق زن افغان درگذشت
خانم پرلیکا در زمان وفات ۷۵ سال داشت
ثریا پرلیکا، فعال حقوق زن افغان شب گذشته (۲۹ قوس/آذر) در سوئیس درگذشت. او متولد سال ۱۳۲۳ خورشیدی بود و زمان وفات ۷۵ سال داشت.
کاربران رسانه‌های اجتماعی افغانستان نوشته‌اند که او به بیماری سرطان مبتلا بوده است.
این فعال حقوق زنان متولد روستای کمری ولسوالی بگرامی کابل بود. در رشته اقتصاد دانشگاه کابل درس خواند و مدرک کارشناسی ارشد(ماستری) خود را از کشور اوکراین گرفت.
خانم پرلیکا سالها به عنوان فعال حقوق زنان در افغانستان فعالیت کرد. در سال ۱۳۵۷ زمانی که رئیس سازمان دموکراتیک زنان بود برای ۱۸ ماه در زندان پلچرخی زندانی بود و براساس گزارش‌ها مورد شکنجه قرار گرفت. بعد از اینکه آزاد شد دوباره به عنوان رئیس سازمان دموکراتیک زنان گماشته شد.
خانم پریکا در سال ۱۳۶۲ به عنوان رئیس سازمان هلال احمر افغانستان منصوب شد و تا زمان سقوط حکومت چپ‌گرای افغانستان در سال ۱۳۷۱ در این سمت باقی ماند.
در سال ۲۰۰۳ میلادی خانم پرلیکا اتحادیه سراسری زنان افغان را تاسیس کرد. او همچنین عضو لویه جرگه تدوین قانون اساسی افغانستان بود. در زمان تدوین قانون اساسی جدید افغانستان تلاش کرد که حقوق مساوی برای مردان و زنان در این قانون در نظر گرفته شود.
بعد از سقوط طالبان او در انتخابات سال ۲۰۰۵ نامزد انتخابات پارلمانی افغانستان شد
بعد از سقوط طالبان او در انتخابات سال ۲۰۰۵ نامزد انتخابات پارلمانی افغانستان شد.
مرگ او واکنش گسترده‌ای را در میان کاربران شبکه‌های اجتماعی افغانستان همراه داشت.
دکتر عالمه، معاون وزارت مهاجرین افغانستان در صفحه رسمی خود نوشت” یکی دیگر از پیشگامان نهضت دموکراتیک زنان افغانستان از میان ما رفت.”
او افزود که “دکتر اناهیتا، ثریا پرلیکا، جمیله پلوشه، جمله ناهید و صدها تن دیگر، زنان مبارزی بودند که بن مایه حرکت تجدد گرایانه پنجاه سال اخیر مبارزات زنان کشورشدند.”
میر احمد جوینده، محقق افغانستان نیز از خانم پرلیکا به عنوان زن شجاع و مبارز یاد کرد و نوشت “او تمام زندگی‌اش را وقف داعیه برابری و عدالت انسانی نموده بود. برای حقوق انسان و رفع ظلم و تبعیض مبارزه می‌کرد و از پیش‌کسوتان آزادی زنان و مردان بود.”
مرگ خانم پرلیکا واکنش زیادی را در شبکه‌های اجتماعی به همراه داشت
دیدگاه ثریا پرلیکا
ثریا پرلیکا در مورد تفاوت کارکرد فعالان کنونی حقوق زن با دهه پنجاه و شصت شمسی به بی‌بی‌سی گفته بود که به این نتیجه رسیده، در دهه‌های گذشته حس کار داوطلبانه وجود داشت و فعالان حقوق زن، با مزد بسیار ناچیز و امکانات محدود کارهای بیشتری می‌کردند.
او افزوده بود که با سرازیر شدن پول زیاد بعد از سال ۲۰۰۱ میلادی به افغانستان در سال‌های گذشته، رقابت‌ها برای ایجاد سازمان‌های غیر دولتی برای جلب کمک‌های خارجی شدت گرفته و در نتیجه زنان افغانستان نتوانسته‌اند یک جنبش فراگیر با اهداف مشخص برای بهبودی وضعیت زنان ایجاد کنند.
